ေအာင္ျမင္မႈေနာက္ကြယ္က ေရႊထူးရဲ႕ မလွပတဲ့ ဘဝစာမ်က္ႏွာမ်ား

သီခ်င္း ဆိုတာက 2007/ 2008 ခုႏွစ္ ေလာက္တည္းက စပီး ဆိုခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ အခိ်န္တုန္းက ကေလးဘဝ ဆိုေတာ့ သီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွကို မသိေသးဘူး။ ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္တာကိုပဲ သိတယ္။ ကိုယ္က ဒါကို ဝါသနာေတာ့ ပါလာၿပီ။ အသိုင္းဝိုင္း မရွိဘူး။ လက္တြဲေခၚမယ့္သူ လည္း မရွိဘူး။ ပိုက္ဆံလည္း မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

Studio တစ္ခါ သြားဖုိ႔အေရး မုန္႔ဖုိး လွည့္ပတ္ပီး ေတာင္းတယ္။ အဓိပတိ အနီ စီးလိုက္ အဝါ စီးလိုက္ လႈိင္သာယာ ႐ိုးႀကီး႐ိုးေလး သြားတဲ့ ဒိုင္နာကအစ ကြ်န္ေတာ္ တြယ္တက္စီးဖူးတယ္။ ဘတ္စ္ကားက အစ ကြ်န္ေတာ္ စီးဖူးတယ္။ က်ေတာ္ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ဘဝေတြက အမ်ားႀကီးပဲ ။ ဘတ္စ္ကား မစီးႏိုင္လို႔ လမ္းေလ်ွာက္ရတဲ့ ေန႔ေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။

လွည္းတန္းကေန 8 မိုင္ထိ လမ္းေလ်ွာက္ၿပီး သီခ်င္း သြားလုပ္ရတဲ့ ေန႔ေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ ျပည္လမ္းတေလ်ွာက္ကို လမ္းေလ်ွာက္ပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သီခ်င္း လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိတယ္ေပါ့။ အဆိုေတာ္ ျဖစ္ဖုိ႔ ဆိုတာက က်ေနာ့ အိမ္မက္ပဲေလ။ 1000 မွာ တစ္ေယာက္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။

အဲ့ဒီေတာ့ အိမ္မက္တစ္ခု အေပၚမွာ လမ္းေလ်ွာက္ရတဲ့ ကိစၥက အရမ္းကို ခက္ခဲပါတယ္။ က်ေနာ္ ခုခ်ိန္ထိ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စကားစုေလး တစ္ခုရွိတယ္။ က်ေနာ္ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ မႀကိဳးစားဘူး။ ေဘာင္ဝင္ ဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားတယ္။ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ ေဘာင္ေလးပဲ ဝင္ခ်င္တယ္။ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳက္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ လုပ္လိုက္လို႔ ရတယ္။

ဥပမာ- ေငြနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အကန္႔ေတြနဲ႔ လုပ္လို႔ရတယ္။ အမ်ားႀကီးနဲ႔ လုပ္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေဘာင္ထဲက လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ကေတာ့ အရမ္းကို ခက္ခဲတယ္။ အဲ့ေတာ့ က်ေနာ္က ေအာင္ျမင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ့ဲတာ မဟုတ္ဘူး။ ဝါသနာ ပါတဲ့ဟာကို တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္လာခဲ့တာ။ ၾကားထဲမွာ အတိုက္အခိုက္ေတြ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳရတယ္။

အဓိက က်ေနာ္႔ကို ႏွိမ္က်တာကေတာ့ က်ေနာ္႔ ပညာေရး ဆယ္တန္း မေအာင္ဘူး။ က်ေနာ့္ ဦးေလးက က်ေနာ့္ကို ဆံုးမဖူးတယ္။ ဆယ္တန္းေလးေတာ့ ျပန္ေျဖလိုက္။ ေနာင္တဆိုတာ ေနာင္မွရတာ ငါ့တူတဲ့။ အဲ့ခ်ိန္ က်ေနာ္က ဆယ္တန္း မေအာင္လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေအးေဆးပဲ ဆုိတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး စိတ္ကဝင္တယ္။

ပီးေတာ့ က်ေတာ္က ဆိုးလည္း ဆုိးေတာ့ ခုခ်ိန္မွ က်ေနာ္သိတာ ေနာင္တဆိုတာ ေနာင္မွ ရတာ။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အႏွိမ္ခံခဲ့ရတာ အဓိကကေတာ့ ပညာေရး ဆယ္တန္း မေအာင္တဲ့ ကိစၥကေတာ့ လူတုိင္း ႏွိမ္စရာ ကိစၥတခုလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ႏိုးပါ။ က်ေနာ္ ဂရုမစိုက္ဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ေက်နပ္တာ တစ္ခုက အႏုပညာ အလုပ္နဲ႔ က်ေနာ္ ဝါသနာပါတဲ့ အလုပ္နဲ႔ ဆႏၵနဲ႔ဘဝ ထပ္တူ က်တာေပါ့ေနာ္။

ဝါသနာ ပါတဲ့ အလုပ္နဲ႔ က်ေနာ့္အေမကို က်ေနာ္ ရွာေကြ်းႏိုင္တယ္။ က်ေနာ့္ ညီမကို ေက်ာင္းထားေပးႏိုင္တယ္။ က်ေနာ့္ ညီကို ေက်ာင္းထား ေပးႏုိင္တယ္။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးႏိုင္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ပိုက္ဆံရွာေဖြ သံုးႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္ မဟုတ္တမ္းတရား အလုပ္ေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံရွာေနတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ လိပ္ျပာသန္႔တယ္။ ဂုဏ္ယူတယ္။

လူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ႀကဳံရတာ အေမေတြက နင္ ဆရာဝန္ႀကီး လုပ္ရမယ္။ စစ္ဗိုလ္ႀကီး လုပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ဟာမ်ိဳး ေပါ့ေနာ္။ အၿမဲတမ္း က်ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြမွာ အၿမဲတမ္း ခံရတယ္။ မိဘေတြ ဘက္ကိုလည္း က်ေနာ္ နားလည္ပါတယ္။ မိဘေတြကေတာ့ ကိုယ့္ သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ သူတုိ႔ ေနာင္ေရးအတြက္ ေလယာဥ္ေမာင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာ စစ္တပ္က ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာ သေဘၤာသားႀကီးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတာပဲ။

ဒါမဲ့ ကိုယ္ကိုတိုင္မွ ဒါမ်ိဳးေတြ ဝါသနာမပါတာ ကိုယ္ ဒါလုပ္ေနရရင္ ေပ်ာ္မလား။ မေပ်ာ္ဖူးေလ။ က်ေတာ္ သီခ်င္း ဆိုရတာ ေပ်ာ္တဲ့အတြက္ လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းစားေနရမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ က်ေနာ္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနရတဲ့ အတြက္ ေပ်ာ္တယ္။

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းက က်ေနာ္ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္လိုက္ရၿပီဆို က်ေတာ့္ကို ႀကိဳက္သေလာက္ေျပာ ေက်နပ္တယ္။ က်ေတာ့္ကို ရိုက္လည္း ေက်နပ္တယ္။ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ေလးတည္းက အဲ့လုိေကာင္ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ လုပ္တာက မဟုတ္တာ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ ဝါသနာပါရာ စိတ္ပါတဲ့ အရာကို က်ေနာ္လုပ္တာ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက အဲ့လိုစိတ္နဲ႔ လုပ္လာလို႔ က်ေတာ့္ကို ခုခ်ိန္မွာ 100 မွာ 30 ေလာက္ လက္ခံလာတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။

ခုထိ အဲ့ေလာက္ပဲ ျမင္ေသးတယ္။ က်ေတာ့္ကို က်ေတာ္ 50 လက္ခံတယ္ လို႔ေတာင္ မျမင္ေသးဘူး။ ေနာက္ 70 လက္ခံလာဖုိ႔က ဆယ္စုႏွစ္တခုၾကာ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ကိုစိုင္း လိုမ်ိဳးမွ ရလာလိမ့္မယ္ လို႔ ထင္တယ္ဗ် ။

credit - original